Drugi raz stanęła
na mogile róża
czerwona jak sztandar
zatknięty na gruzach.
Stoję zapłakany
grób od łez aż przesiąkł,
gdy odeszłaś mija
następny już miesiąc.
Znicze jasnym blaskiem
pyłgają smutaśnie
płonąc jak ma miłość
co nigdy nie zgaśnie.
Słowa nie padają
żal je w gardle dławi
jedynym wyrazem
serce, które krwawi.
IDOL
Nagła wieść zatrzęsła
żeńskim akademikiem,
że przystojniak Bobo
został ratownikiem.
Cieszyła dziewczęta
radosna perspektywa,
ujrzeć supermena
upaść - jak nie żywa.
Gdy był na basenie
gołym świecąc torsem,
białogłowy tonęły
niczym śnięte dorsze.
Kiedy wtrącił zdanie
nie koniecznie mądre,
w kobiecym siejąc gronie
serię dziwnych omdleń.
Że jest striptizerem
ciche krążyły słuchy,
panie na występach
padały jak muchy.
Jedna z wielbicielek
przy długiej owacji,
chociaż nie zemdlała
chciała reanimacji.
Tę prawdę dla panów
pragnę dedykować,
każda babka lubi
by ją - reanimować.
IDOL
Kres nocy bezsennej
ranek wybawieniem
niczym zmora dusi
tamto przeświadczenie.
Jutrznia się zaczyna
dzień szarością broczy
jeszcze nie obeschły
zapłakane oczy.
Z piersi dobiegają
westchnienia straceńcze
jakby dzwony biły
z popękanym sercem.
Czas, aby przyoblec
życiową anemię
zarzucić na barki
samotności brzemię.
Głową zawładnęły
biorąc jak w ajencję
słowa gorzkie czyniąc
straszliwą demencję.
Tak jak zbiry zbrojne
zbierają haracze
w głowie niczym echo
"Już nigdy" kołacze.
IDOL
Dosyć miał już życia
które uwierało
gotowy na wszystko
pójdzie dziś na całość.
Kiedy szedł ulicą
przeżywał frustrację
w Toto dostrzegł napis
mamy kumulację.
Zanim się utopię
pójdę zaszaleję
troszkę się rozerwę
niech się co chce dzieje.
Spostrzegł Ją z daleka
na końcu ogonka
speszony urodą
‘Dzień dobry” wyjąkał.
Subtelnie pachniała
zagaił rozmowę
po kilku minutach
stracił dla niej głowę.
Nie chciał już milionów
szybko zmienił plany
nie myślał o śmierci
był w Niej zakochany.
Wracał z głową w chmurach
krezusem nie będzie
martwiło go jednak
czy jutro nadejdzie.
Nie trać wiary nawet
gdy śmierć jest w finale
nawet wtedy jeszcze
można szczęście znaleźć.
IDOL
Przycicha miejski gwar
wiejskie widać pejzaże
za wysoką bramą
świat w innym wymiarze.
Spokój na wskroś przenika
czas traci znaczenie
słońce szron okrywa
złocistym promieniem.
Wyniosłe chryzantemy
z zimna chybotają
łez żalu kroplami
groby ociekają.
Lampkę zapalam jak
ogień miłości wiecznej
chcąc na płycie wypalić
jak za Tobą tęsknie.
IDOL
