Nibylandia
Ale ja jestem Bogiem!
Jestem w sobie
i jestem Bogiem!
Bluźnisz !!
Tak krzyczą Aniołowie
Bo jestem w sobie
i jestem Bogiem!
Istnieję niezbicie
trwam w prześwicie
i jestem!
Jestem Bogiem!
Nie przeczcie mi Aniołowie
Gdyż jestem w sobie
Ja jestem Bogiem!
Są pewne ogrody
Gdzie kwitną magiczne rośliny
Są ogrody niedostępne wszystkim
Był też ogród mej duszy
Kraina wieczystego cienia
Gdzie nikt nie mieszkał
Teraz ten ogród rozpala słońce
Wiatr przynosi rozkosz
A cień daje błogosławieństwo
Otwórz bramy Edenu
Odetchnij słońcem-cieniem-wiatrem
Ten ogród zakwitł dla ciebie
tylko ty możesz go pieścić
Samotność...Dla mnie jest...
Czy ważne?
Ona jest i to się liczy
Utkałam ją sama sercem skruszonym
rozpaczą. Więc ją posiadam
Jak materialny przedmiot
Zbudowałam samotność z pyłków
Różnobarwnych szkieł
Jak kalejdoskop
Tutaj ma swoje miejsce każdy
Okruch cierpienia
Każde ziarenko niepowodzenia
A ty przyszedłeś z daleka
- z nikąd - mówiłeś
Mówiłeś że dla mnie
By wyrwać mnie z tego obłędu
Rozbiłeś moją samotność
Rozprysła się - nic nie zostało
Pękała z gracją spadającej tęczy
ta cisza smak przedburzowego powietrza
alkoholowe ogłupienie
wizje ciemności
błysk w pijanych źrenicach
amok
rozszalałe dłonie!
dominacja zmysłów nad instynktem!
lepki zapach wina!!
luksus życia!!
ekspansja wartości!! błysk!! eksplozja!!!
wreszcie deszcz...
