Bo ja cała jestem chyba taką sentymentalną, naiwną idiotką, która daje z siebie zawsze 100%. Nie wyobrażam sobie zresztą, że mogłoby być inaczej.... Dlatego tak bardzo boli, że ludzie w dzisiejszych czasach wykorzystują drugiego człowieka, bawią się nim, ranią i wyrzucają jak zużytą rzecz, która nie miała najmniejszego znaczenia. Że tak łatwo przychodzi im kłamstwo, składanie pustych obietnic a potem łamanie danego słowa. Że nie zważają na uczucia innych. Że wykorzystują zaufanie, szczerość po to, żeby zranić....
Zostaje żal. Olbrzymi smutek i żal.
Poczucie niesprawiedliwości, że komuś tak łatwo jest wcisnąć "delete" i już nas nie ma, a w naszym sercu pozostaje jednak wyryty na zawsze....
Poczucie niesprawiedliwości kiedy sytuacja dotyczy niewiele rozumiejącego jeszcze dziecka....
Poczucie niesprawiedliwości kiedy osoby, które były najważniejsze, które powinny chronić, którym się ufało wbijają nóż w plecy, albo w serce....
Może rzeczywiście wszystkich należałoby traktować z wzajemnością, nawet jeśli mówią "zło dobrem zwyciężaj".... Bo gdzie to zwycięstwo jeśli człowiek przestaje wierzyć w zwykły, ludzki odruch drugiego człowieka?
Gdzie to zwycięstwo jeśli włożyliśmy siły aby zbudować coś, a ktoś ot tak to sobie rujnuje? Gdzie to zwycięstwo gdy podnosimy się z kolan tylko po to, by po raz kolejny zostać na nie rzuconym i rozdeptanym?
