Życie nasze jak pociąg się toczy , gdy się rodzisz to wsiadasz do niego. I ten pociąg przez życie Cię wiezie aż do końca – przystanku Twojego. Nikt z nas nie zna czasu podróży . Pociąg jedzie, wciąż nowe perony , ciągle nowi ludzie wsiadają . Pociąg w rożne rozwozi ich strony. Jedni dłużej są w Twoim przedziale. Inni tylko na chwilkę wsiadają . Są też tacy co zajrzą i znikną i nic innym w podróży nie dają. Każdy ślad swój jakiś zostawi . Mały uśmiech, rąk dotyk, kwiat róży. To w pamięci swojej zachowasz Już do końca życiowej podróży. Najsmutniejsze są chwile w podróży, gdy wysiądą Ci, których Ty kochasz. Po nich zawsze pustka zostaje , cicho w kącie przedziału zaszlochasz. I już smutek zostanie do końca . I tęsknota co pali Cię skrycie , bo już bez tych co byli najbliżsi musisz dalej pojechać przez życie. Lecz gdy w końcu do celu dojedziesz, na końcowym wysiądziesz peronie , to pamiętaj, że oni tam będą , znowu odnajdziesz kochane ich dłonie…
